Mijn verhaal
Als ik terugkijk op mijn jeugd, zie ik een kind dat vooral op de achtergrond aanwezig was. Ik had drie broers en een zus. Ik was de middelste van vijf kinderen. Mijn ouders hadden het druk met zichzelf en elkaar. Na mijn middelbare school en een opleiding tot leerkracht ben ik gaan studeren aan de toneelacademie in Maastricht. Natuurlijk vanuit een passie voor het theater, maar zéker ook gevoed door een onbewust gemis en verlangen. Zodat anderen mij zouden zien. Op de academie werd ik letterlijk in het volglicht geplaatst. Doordat ik toneelstukken ging regisseren, droeg ik bij aan het in het licht zetten van anderen.
Hierin vond ik mijn kracht: door anderen het licht te gunnen, kon ik zelf ook stralen.
Dit heb ik ook ervaren in mijn functie leerkracht en later ook als directeur van een basisschool. Ik faciliteerde de omstandigheden zodanig dat de mens, de ander, het kind, de leerkracht in het licht kwam te staan. Ik was daarmee de regisseur van een realistisch toneelstuk. Ik vroeg mezelf steeds af: wie is het best waar op zijn plek? Welke rol en functie laat de ander schitteren? Wat is iemands unieke talent waar we allemaal van kunnen leren en profiteren?
Na vele jaren in het onderwijs voelde ik de behoefte om ruimte te maken voor een nieuwe weg in mijn loopbaan.
Na mijn opleiding tot onorthodox coach besloot ik om afscheid te nemen van het onderwijs om me geheel te kunnen wijden aan mijn coachbureau. Kortom, terugkijkend op mijn gehele carrière is het voortdurend voor mij belangrijk geweest om de mens, jong of oud, in het licht te zetten.
Toen ik al een aantal jaren coach was, werd mijn moeder terminaal ziek. Dit heeft mijn fundament van coaching versterkt tot een rotsvast geloof in de veerkracht en de creativiteit van de mens.
Mijn moeder kon zelfs van de dood een feestje maken.
Toen mijn moeder te horen kreeg dat ze terminale kanker had, ging ná het verwerken van deze boodschap een knop om. In plaats van te gaan vechten tegen het onvermijdbare, ging ze mee met deze verandering : ze keek wat er nog mogelijk was. Ze zorgde ervoor dat hetgeen wat echt belangrijk was bespreekbaar werd en voor elkaar kwam.
Ze liet ons, haar kinderen, een tante ophalen die niet goed met de ziekte van mijn moeder om kon gaan.. Bij binnenkomst begroette mijn moeder haar met de woorden: “Pak een stoel, hoe is het? We gaan gewoon nog effe door hoor. Nu ben ik er nog.”
Ze ontvouwde haar talenten om te verbinden, het leven te vieren en écht te zijn door haar emoties te laten zien.
Ze had verdriet omdat ze nooit meer zou kunnen douchen, want ze had de kracht niet meer om naar boven te gaan. En wat we tegenwoordig ‘omdenken’ noemen, brachten wij, haar kinderen, in praktijk. We zetten haar tijdens die warme zomer buiten op een stoel in de tuin en met vele gieters water zorgden we voor een heerlijke, warme douche. Letterlijk en figuurlijk. Vrienden en familieleden die binnen kwamen met een bedrukt gezicht gingen door haar houding met een lach weg. Dat was haar kracht.
Deze intense ervaring is de kern geworden van mijn coaching: het ontvouwen van talent in tijden van verandering en verlies.